Osoby, które chcą skorzystać ze zwolnienia podatkowego przy sprzedaży nieruchomości, mogą wpaść w pułapkę. Powodem są niejasne przepisy określające zasady korzystania ze zwolnienia z podatku przy sprzedaż nieruchomości przed upływem pięciu lat, które obowiązują od początku 2009 r. Sprawcą zamieszania jest sam ustawodawca, który kilka razy zmieniał przepisy.
Przypomnijmy, że co do zasady, żeby nie zapłacić podatku od sprzedaży nieruchomości, trzeba odczekać pięć lat. Termin ten zaczyna biec od końca roku, w którym nastąpiło odpłatne nabycie. Do końca 2006 r. podatnicy mogli skorzystać ze zwolnienia, jeśli pieniądze ze sprzedaży w ciągu dwóch lat wydali na własne potrzeby mieszkaniowe, np. na zakup nowego mieszkania.
Ustawodawca uznał jednak, że lepszym rozwiązaniem będzie wprowadzenie tzw. ulgi meldunkowej. Przez dwa lata podatku nie trzeba było płacić, jeśli właściciel był zameldowany w zbywanym lokum na pobyt stały przez kolejne 12 miesięcy.
Resort finansów wycofał się z tego rozwiązania i od 1 stycznia 2009 r. wrócił do starego zwolnienia. Teraz nie dość, że podatnicy muszą uważać, które przepisy mają do nich zastosowanie (o tym, jakie zasady obowiązują przy zbyciu, decyduje moment nabycia mieszkania), to jeszcze mogą wpaść w pułapkę nowych regulacji.
W stanie prawnym obowiązującym do końca 2006 r. warunkiem niepłacenia podatku od sprzedaży było wyłącznie nabycie lokalu mieszkalnego. Nie miało przy tym znaczenia, ile lokali faktycznie posiadał już podatnik oraz czy będzie mieszkać w nowo nabytym lokalu.
Jednka, w świetle reaktywowanej, obowiązującej obecnie, ulgi odnoszącej się do sprzedaży nieruchomości nabytych po 1 stycznia 2009 r. dochody osiągnięte ze sprzedaży lokalu mieszkalnego będą wolne od podatku, jeśli zostaną przeznaczone na własne cele mieszkaniowe podatnika.
Dziś podatnik będzie więc musiał wykazać, że dokonany zakup np. drugiego mieszkania faktycznie będzie zaspokajał jego osobiste potrzeby mieszkaniowe. To w sposób istotny utrudnia możliwość skorzystania z tej ulgi osobom inwestującym w kolejne lokale.
Istnieją jednak opinie, że pojęcie „własne cele mieszkaniowe" powinno się odnosić raczej do samego prawa własności. Gdyby wolą ustawodawcy było uzależnienie prawa do zwolnienia podatkowego od faktycznego zamieszkiwania w lokalu, a tak należy rozumieć postulat przeznaczenia nieruchomości na cele osobiste podatnika, okoliczność ta zostałaby umieszczona wprost w treści przepisu.
Co do tego, ile mieszkań zaspokaja własne potrzeby podatnika, pewności nie ma nawet fiskus. W interpretacjach raz orzeka na korzyść podatników, raz – budżetu, odmawiając prawa do zwolnienia np. przy wydatkowaniu pieniędzy ze sprzedaży na zakup lokalu na wynajem.
podstawa prawna: nowelizacja ustawy z 26 lipca 1991 r. DzU z 2010 r., nr 51, poz. 307
Rozbieżne stanowiska fiskusa

• Art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje na cele mieszkaniowe, czyli nie ogranicza wydatkowania wyłącznie na jeden cel mieszkaniowy – interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 września 2010 r. (ILPB2/415-793/10-2/ES).
• Kryterium zakupu lokalu mieszkalnego na własne cele mieszkaniowe jest spełnione wówczas, gdy taki lokal zostanie zakupiony w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych podatników, a nie innych osób. O własnych potrzebach nie sposób mówić, gdy podatnik zakupił lokal mieszkalny w celach najmu i istotnie wynajmuje lokal mieszkalny w celach zarobkowych – interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 grudnia 2010 r. (IBPBII/2/415-1285/10/HS).

Źródło: www.rzeczpospolita.pl